Potrzeba przynależności do grupy może prowadzić zarówno do radości jak i nieszczęścia.
Młody adept spadochroniarstwa zanurza się w idealizowanym przez siebie świecie. Niemal wszyscy dookoła wydają się być supermenami (aby nie było seksistowsko superwomenami). Tak jak superman nie istnieje, tak i wrażenie wspaniałości środowiska spadochronowego jest iluzoryczne. Ale mechanizm społeczny zaczyna działać. Skoczek chce być zaakceptowany przez grupę a niedługo potem chce zająć jakieś ważne miejsce w hierarchii.
Środowisko spadochronowe jest dość trudne do opisania. Niełatwo w nim rozpoznać co jest prawdą, co fałszem. Sprzyja temu sporadyczna komunikacja, rozmowy na tematy zdominowane przez uprawianą aktywność. Trudno zobaczyć więc, że skoczkowie to tacy sami ludzie jak niemal wszystkie inne zbiory. Jednak dla początkującego wszystko wydaje się być takie odmienne, takie prawdziwe a i niezwykłe zarazem.
W zagrożeniu potrzeba opieki
Poczucie zagrożenia uruchamia pewien atawizm społeczny - potrzebę przynależności do tej nowej grupy. To ma stanowić zalążek poczucia bezpieczeństwa. Młody skoczek podświadomie może oczekiwać od grupy opieki nad nim. Niczym młody szczeniak w stadzie wilków. Zazwyczaj to kolejna iluzja. Zazwyczaj nie dostaje tej opieki. Jest inaczej.Grupy skoczków zazwyczaj są ustawione dość hierarchicznie. Jest lider lub grupa liderów oraz kilka kręgów wtajemniczeń. Każdy krąg broni dostępu do siebie do momentu aż młody skoczek nie pokaże swojej siły lub osiągnięć pozwalających mu na przeskoczenie do kręgu wyższego. Wtedy jest poklepywany po plecach i przyjmowany aby wzmocnić dany krąg. Ale trzeba coś osiągnąć a czasu jest mało. Potrzeba przynależności zaś bardzo duża.
Skoki spadochronowe to bardzo wiele dyscyplin. Zazwyczaj wymagają długiego czasu treningu. Są takie, które scalają zespół i dają najlepsze owoce działań grupy - np kanpiarze czyli uprawiający akrobacje na otwartych spadochronach. Przykładem może być choćby polski zespół Lost in Space. Lata treningów, wyjazdów, zawodów - tak buduje się zespół, zgrana grupa. Freefly, płaskie formacje, to wszystko dzieje się gdzieś wysoko i widać tylko filmy. Co pozostaje synonimem doświadczenia, oblatania dla młokosa, który większość czasu siedzi na ziemi i czeka na swój skok? Efektowne lądowania na małych, wyczynowych, mocnych obciążonych czaszach.
Bo to widać
I tu jest być może pies pogrzebany. Na początku kariery młody skoczek ma jeden z wdrukowanych sposobów osiągnięcia wewnętrznego kręgu grupy. Bycia tak dobrym jak oni. Zaczyna więc iść na skróty bo nie wie ile lat zajęło starym wygom wykształcenie takich umiejętności.Przynależność do grupy w spadochroniarstwie to niebezpieczna iluzja.
Trzeba robić swoje i dbać o swoje bezpieczeństwo. Jakiekolwiek przerzucanie odpowiedzialności za swoje zdrowie i życie - tym bardziej na iluzoryczne, zapatrzone w siebie twory społeczne jest śmiertelnym zagrożeniem. Trzeba robić swoje.
Zobacz też:
- Duże są większe - wpis o zaletach dużych spadochronów,
- Zasady zmniejszania rozmiaru spadochronów,
- Małe spadochrony - duże zagrożenie,
Komentarze
Prześlij komentarz